Sinterklaas op de Filipijnen
Blijf op de hoogte en volg Merel
05 December 2014 | Filipijnen, Cebu City
Hallo allemaal!
Hier is dan eindelijk mijn eerste reisverslag. Het stond al een tijdje in de planning om dit verslag te gaan schrijven in een internet cafe maar ik zit nu in een hotel en heb genoeg tijd om dit te doen. Waarom ik in een hotel zit vertel ik later in de blog.
De 14 uur durende vlucht heb ik bijzonder goed overleefd. Op Hong Kong moest ik 3 uur wachten op de volgende vlucht maar de tijd ging gelukkig snel. Tijdens de tweede vlucht (die maar 3 uur duurde) werd ik erg misselijk, deze 3 uur duurde nog langer dan de 14 uur ervoor.
Buiten bij het vliegveld stond een vrolijke Filipijn met een bord met 'Merel Schmidt' erop. Raar om te zien als je zo ver van huis bent maar ik was blij om hem te zien. We gingen met de auto naar Bogo toe, het is een dorpje in het noorden van het eiland Cebu. In het verkeer hier hebben ze weinig regels, het is denk ik het belangrijkste dat de auto een goede rem heeft. Tijdens de rit was ik nog steeds misselijk en heb ik overgegeven langs de weg. Het positieve van de misselijkeheid was dat ik er enorm op gefocust was om niet over te geven. Hierdoor had ik 0,0 last van de cultuur shock. Bij alles wat ik zag dacht ik, okee alweer een hutje langs de weg en oh daar nog meer hutjes. Wat wel opviel was de armoede, ik had het niet zo heftig verwacht. Al die mensen aan de rand van de weg die daar een soort van overleven is raar om te zien.
Aangekomen in Bogo werd ik eerst naar het projects abroad office gebracht voor een korte introductie. Daarna werd ik naar mijn hostfamily gebracht. Ik heb een snelle ontmoeting gehad maar ging vrijwel meteen slapen. Het was daar pas 16 uur maar ik was helemaal gesloopt van de reis. Ik heb tot de volgende ochtend geslapen.
De dag erna merkte ik de hitte pas. Het is elke dag meer dan 30 graden. Ik ben met mijn hostsister Marfe naar de supermarkt en de markt gegaan. Toen ik aankwam in Bogo de dag ervoor dacht ik dat de supermarkt daar niet bestond en dat het echt enorm armoedig was. Maar de supermarkt is heel westers. Mega groot, het is vergelijkbaar met een Franse supermarkt. De markt was leuk om te zien. Ook deze is mega groot. Je kan heerlijk vers fruit kopen. Op de markt werd ik aangestaard door alle fillipijnen, je voelt je 100% toerist als je daar loopt tussen al die fillipijnen.
Maandag kreeg ik samen met Morgan een andere nieuwe vrijwilliger een introductie in het Projects Abroad office. Daarna hebben we een rondleiding door Bogo gekregen.
Dinsdag was mijn eerste dag in het ziekenhuis. In mijn witte pak en met mijn lunchpakket (rijst) op zak was ik helemaal klaar voor het avontuur. Het ziekenhuis is heel klein. In het ziekenhuis is de verzekering een belangrijk ding. Je hebt verschillende wards, de female ward, male ward, labaratory, delivery room, operation room en the emergency room. Voor de mensen die goed verzekerd zijn, zijn er private rooms. Zij hebben dan een kamer alleen. In de male en female ward liggen de mensen allemaal bij elkaar op zaal. In de zaal zijn geen gordijnen oid om de patienten privacy te geven. Als een patient bijvoorbeeld een catheter krijgt gebeurt dit op zaal en kan iedereen toekijken hoe dit gebeurt.
In de delivery room zijn 3 bedden. Er kunnen 3 vrouwen tegelijk bevallen. Het is heel raar om in die kamer te zitten als die vrouwen op de tafel liggen met hun benen wijd. Af en toe voelen de verpleegkundige hoeveel ontsluiting er is en dan gaan ze weer door met bijvoorbeeld hun lunch. Tijdens de bevalling maken de vrouwen geen geluid (in vergelijking met de hysterische teen moms van MTV). Als het kindje is geboren en de navelstreng is doorgeknipt mogen wij als vrijwilliger direct de baby aanpakken en de nazorg doen. Dit betekent wegen, meten, vaccineren etc. Het is echt heerlijk om met die kleine poepies te werken. Als je klaar bent pak je ze helemaal in en kan je ze lekker in je armen nemen.
De vrouwen zijn enorm koelbloedig, ze hebben het kind gekregen en je ziet weinig expressie in hun gezicht als je hun de baby geeft.
De tweede dag dat ik naar het werk ging vond ik alles al normaal. Het is heel raar hoe snel alles went. Ik heb nu ook lunch in de delivery room met uitzicht op jeweetwel. Geen probleem.
Soms liggen vrouwen lang in de kamer, je bent dan aan het wachten tot ze gaan bevallen. Het is wel belangrijk om zelf initiatief te tonen om iets te gaan doen anders zit je daar de hele dag te wachten op een baby. Op die momenten loop ik meestal een rondje door het ziekenhuis en ga even bij de ER kijken of in het lab helpen met bloed afnemen of testen doen.
De groep vrijwilligers is heel leuk iedereen is erg sociaal. De leeftijden zijn 20-30 jaar en ze komen uit heel de wereld. Ze komen uit USA, Australie, Denemarken, Frankrijk, Zwitserland etc. Het is leuk om zoveel nieuwe mensen te ontmoeten.
Maar ik vertelde in het begin al dat ik in een hotel zit. Dinsdag werd bekend dat er een tyfoon gaat komen naar de fillipijnen. Het was verder allemaal een beetje onduidelijk over hoe sterk enzo. In de avond kregen we een sms van de crew dat er woensdag een security briefing zou zijn. Toen we woensdag kwamen werd ons verteld dat we geevacueerd zouden worden omdat er een supertyfoon aankomt. Je schrikt wel op zo een moment maar realiseert 0 wat er gaat of kan komen. We hadden een uur om onze tas te pakken, alleen een rugzak met de belangrijkste spullen de rest moest je bij je hostfamily laten. Heel raar om alles achter te laten. Het was raar om afscheid te nemen van de hostfamily. Wij worden als vrijwilligers allemaal in veiligheid gebracht (logisch) maar er zijn veel mensen in Bogo die in hutjes wonen en totaal niet veilig zijn.
Ik zit nu dus al vanaf donderdag hier in het hotel en we zitten hier tot zondag. Zondag gaan we, als er geen bomen of iets op de weg liggen, terug naar Bogo. Ik heb echt geen idee wat we kunnen verwachten. Zondag als we terug gaan wordt het wel heftig om te zien wat er over is van Bogo. We gaan een hoop te doen hebben in het ziekenhuis.
Maar voor de duidelijkheid ik zit dus in een goed stevig groot hotel en echt niks kan mij overkomen so do not worry!
Ik zie nu net de datum 5-12 en realiseer me voor het eerst vandaag dat het sinterklaas avond is vandaag. Hier hangt het al vanaf september helemaal vol met kerstversiering. Heerlijk vooruitzicht om kerstmis in een korte broek te vieren. :)
Ik laat na de tyfoon snel iets van me horen om te vertellen hoe het er allemaal aan toe gaat hier.
Veel liefs en een dikke kus uit de Fillipijnen
xxxxxx
Hier is dan eindelijk mijn eerste reisverslag. Het stond al een tijdje in de planning om dit verslag te gaan schrijven in een internet cafe maar ik zit nu in een hotel en heb genoeg tijd om dit te doen. Waarom ik in een hotel zit vertel ik later in de blog.
De 14 uur durende vlucht heb ik bijzonder goed overleefd. Op Hong Kong moest ik 3 uur wachten op de volgende vlucht maar de tijd ging gelukkig snel. Tijdens de tweede vlucht (die maar 3 uur duurde) werd ik erg misselijk, deze 3 uur duurde nog langer dan de 14 uur ervoor.
Buiten bij het vliegveld stond een vrolijke Filipijn met een bord met 'Merel Schmidt' erop. Raar om te zien als je zo ver van huis bent maar ik was blij om hem te zien. We gingen met de auto naar Bogo toe, het is een dorpje in het noorden van het eiland Cebu. In het verkeer hier hebben ze weinig regels, het is denk ik het belangrijkste dat de auto een goede rem heeft. Tijdens de rit was ik nog steeds misselijk en heb ik overgegeven langs de weg. Het positieve van de misselijkeheid was dat ik er enorm op gefocust was om niet over te geven. Hierdoor had ik 0,0 last van de cultuur shock. Bij alles wat ik zag dacht ik, okee alweer een hutje langs de weg en oh daar nog meer hutjes. Wat wel opviel was de armoede, ik had het niet zo heftig verwacht. Al die mensen aan de rand van de weg die daar een soort van overleven is raar om te zien.
Aangekomen in Bogo werd ik eerst naar het projects abroad office gebracht voor een korte introductie. Daarna werd ik naar mijn hostfamily gebracht. Ik heb een snelle ontmoeting gehad maar ging vrijwel meteen slapen. Het was daar pas 16 uur maar ik was helemaal gesloopt van de reis. Ik heb tot de volgende ochtend geslapen.
De dag erna merkte ik de hitte pas. Het is elke dag meer dan 30 graden. Ik ben met mijn hostsister Marfe naar de supermarkt en de markt gegaan. Toen ik aankwam in Bogo de dag ervoor dacht ik dat de supermarkt daar niet bestond en dat het echt enorm armoedig was. Maar de supermarkt is heel westers. Mega groot, het is vergelijkbaar met een Franse supermarkt. De markt was leuk om te zien. Ook deze is mega groot. Je kan heerlijk vers fruit kopen. Op de markt werd ik aangestaard door alle fillipijnen, je voelt je 100% toerist als je daar loopt tussen al die fillipijnen.
Maandag kreeg ik samen met Morgan een andere nieuwe vrijwilliger een introductie in het Projects Abroad office. Daarna hebben we een rondleiding door Bogo gekregen.
Dinsdag was mijn eerste dag in het ziekenhuis. In mijn witte pak en met mijn lunchpakket (rijst) op zak was ik helemaal klaar voor het avontuur. Het ziekenhuis is heel klein. In het ziekenhuis is de verzekering een belangrijk ding. Je hebt verschillende wards, de female ward, male ward, labaratory, delivery room, operation room en the emergency room. Voor de mensen die goed verzekerd zijn, zijn er private rooms. Zij hebben dan een kamer alleen. In de male en female ward liggen de mensen allemaal bij elkaar op zaal. In de zaal zijn geen gordijnen oid om de patienten privacy te geven. Als een patient bijvoorbeeld een catheter krijgt gebeurt dit op zaal en kan iedereen toekijken hoe dit gebeurt.
In de delivery room zijn 3 bedden. Er kunnen 3 vrouwen tegelijk bevallen. Het is heel raar om in die kamer te zitten als die vrouwen op de tafel liggen met hun benen wijd. Af en toe voelen de verpleegkundige hoeveel ontsluiting er is en dan gaan ze weer door met bijvoorbeeld hun lunch. Tijdens de bevalling maken de vrouwen geen geluid (in vergelijking met de hysterische teen moms van MTV). Als het kindje is geboren en de navelstreng is doorgeknipt mogen wij als vrijwilliger direct de baby aanpakken en de nazorg doen. Dit betekent wegen, meten, vaccineren etc. Het is echt heerlijk om met die kleine poepies te werken. Als je klaar bent pak je ze helemaal in en kan je ze lekker in je armen nemen.
De vrouwen zijn enorm koelbloedig, ze hebben het kind gekregen en je ziet weinig expressie in hun gezicht als je hun de baby geeft.
De tweede dag dat ik naar het werk ging vond ik alles al normaal. Het is heel raar hoe snel alles went. Ik heb nu ook lunch in de delivery room met uitzicht op jeweetwel. Geen probleem.
Soms liggen vrouwen lang in de kamer, je bent dan aan het wachten tot ze gaan bevallen. Het is wel belangrijk om zelf initiatief te tonen om iets te gaan doen anders zit je daar de hele dag te wachten op een baby. Op die momenten loop ik meestal een rondje door het ziekenhuis en ga even bij de ER kijken of in het lab helpen met bloed afnemen of testen doen.
De groep vrijwilligers is heel leuk iedereen is erg sociaal. De leeftijden zijn 20-30 jaar en ze komen uit heel de wereld. Ze komen uit USA, Australie, Denemarken, Frankrijk, Zwitserland etc. Het is leuk om zoveel nieuwe mensen te ontmoeten.
Maar ik vertelde in het begin al dat ik in een hotel zit. Dinsdag werd bekend dat er een tyfoon gaat komen naar de fillipijnen. Het was verder allemaal een beetje onduidelijk over hoe sterk enzo. In de avond kregen we een sms van de crew dat er woensdag een security briefing zou zijn. Toen we woensdag kwamen werd ons verteld dat we geevacueerd zouden worden omdat er een supertyfoon aankomt. Je schrikt wel op zo een moment maar realiseert 0 wat er gaat of kan komen. We hadden een uur om onze tas te pakken, alleen een rugzak met de belangrijkste spullen de rest moest je bij je hostfamily laten. Heel raar om alles achter te laten. Het was raar om afscheid te nemen van de hostfamily. Wij worden als vrijwilligers allemaal in veiligheid gebracht (logisch) maar er zijn veel mensen in Bogo die in hutjes wonen en totaal niet veilig zijn.
Ik zit nu dus al vanaf donderdag hier in het hotel en we zitten hier tot zondag. Zondag gaan we, als er geen bomen of iets op de weg liggen, terug naar Bogo. Ik heb echt geen idee wat we kunnen verwachten. Zondag als we terug gaan wordt het wel heftig om te zien wat er over is van Bogo. We gaan een hoop te doen hebben in het ziekenhuis.
Maar voor de duidelijkheid ik zit dus in een goed stevig groot hotel en echt niks kan mij overkomen so do not worry!
Ik zie nu net de datum 5-12 en realiseer me voor het eerst vandaag dat het sinterklaas avond is vandaag. Hier hangt het al vanaf september helemaal vol met kerstversiering. Heerlijk vooruitzicht om kerstmis in een korte broek te vieren. :)
Ik laat na de tyfoon snel iets van me horen om te vertellen hoe het er allemaal aan toe gaat hier.
Veel liefs en een dikke kus uit de Fillipijnen
xxxxxx
-
05 December 2014 - 15:09
Laura Zwinkels :
Wow wat een Ervaring meis!!!! Wow en dit
Is pas week 1!!
Doe je voorzichtig -
05 December 2014 - 15:17
Joke Zwinkels:
hallo lieve Merel,
Wat een geweldig verslag heb je geschreven, en wat een beleving meid.
Wij zijn blij dat je veilig zit!! Sterkte al ga je zondag weer terug naar het dorp.
Dikke kus Nico en Joke -
05 December 2014 - 15:25
Anamaria :
wauw wat prachtig verhaal, ik leef helemaal met je mee in je verhaal.wel voorzichtig zijn!
Xx -
05 December 2014 - 16:25
Gertruud Koper:
Hoi lieve Merel blij wat van je te horen spannend allemaal wees voorzichtig
Groetjes gertruud -
05 December 2014 - 16:39
Ellyschmidt:
Hè mereltje. Ik ben super trots op je en overbezorgd. Dikke zoen van mij. -
05 December 2014 - 17:05
Oma Opa:
Wat een ervaringen gelijk al!mooi dat het leuk werk is in het ziekenhuis. -
05 December 2014 - 17:14
Patricia En Anne:
Hee Meer! We lazen dat er een tyfoon jou kant op zou komen en we maakten ons zorgen!
Gelukkig zit je veilig! Wat een mooie ervaring om daar te mogen werken!
Heel veel plezier! Liefs uit Thailand :) -
05 December 2014 - 19:20
Dominique:
Leuk geschreven meer! Ben benieuwd naar je volgende verslag! Succes met het wachten;) -
05 December 2014 - 22:02
Nicolette Broersen:
Hoi Merel,
wat een verslag. wens je alle voorzichtigheid toe en hoop dat je een mooie tijd daar mag beleven.
-
05 December 2014 - 23:36
Jip:
Klinkt heel gaaf Meertje! Geniet ervan meis. :) En doe voorzichtig! xx -
06 December 2014 - 01:00
Freddie!:
Meerjo!! Wat een verhaal zeg! Ik hoor het je hier gewoon vertellen! ;-)
Ik blijf het nieuws strak volgen over de tyfoon! Sterkte! Ze boffen daar met je! X -
06 December 2014 - 09:50
Suzan:
Hee Meer,
Kwam gister weer op het nieuws, moest erg aan je denken! Gelukkig zit je veilig :-) Veel plezier en succes nog daar, lijkt me een super evaring! -
07 December 2014 - 12:53
Corrie Van Rossum:
Merel wat spannend en dat in je eerste week al. Wat zal je de volgende weken nog te doen krijgen!!!!!! We gaan je volgen. -
07 December 2014 - 19:14
Martha:
He merel heel leuk om je verslag te lezen doe voorzichtig knuffels -
07 December 2014 - 21:45
Dieuwke Van Ophem:
Lieve Merel, leuk hoor zo'n verslag. Zo zijn wij er ook een klein beetje bij. We zagen op het journaal net de puinhopen van de tyfoon en ze zijn daar al,weer druk aan het opruimen. Werk zat dus voor jullie. :-)
Een heel fijn en verblijf verder nog en we blijven je volgen groetjes Dieuwke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
